Czwartego dnia pojechaliśmy do Nikko, jakieś 170 km od Tokyo. Mała mieścina z kilkoma świątyniami określana jako miejsce, które trzeba zobaczyć, jeśli chce się poczuć wspaniałość Japonii. Już sama podróż była interesująca, po przesiadce z Shinkansena jechaliśmy lokalną koleją głównie przez małe wioski i pola ryżowe. To, czym miasto się wyróżnia poza powalającym kompleksem świątyń to rzeka płynąca po tym górzystym terenie i mnóstwo jej odnóg. Właściwie pod każdym chodnikiem płynęła woda, co sprawia o tyle niesamowite wrażenie, że cały czas coś szumi. Dodatkowo w Nikko znajduje się najstarszy dworzec kolejowy we wschodniej Japonii.
Główna świątynia, choć w remoncie, robiła niezłe wrażenie. Co prawda budynek był zabudowany nową, tymczasową konstrukcją (zdj powyżej), lecz w środku można było dostrzec część konstrukcji i sporą ilość posągów. Z kolei w budynku obok odprawiany był rodzaj rytuału. Nie było nic po angielsku, wnioskuję więc, że był to rodzaj święceń czy modlitw. Młody Japończyk bardzo dużo gestykulując o krzycząc wręczał innym Japończykom coś świętego i raczył kilkoma ciepłymi słowami. Nigdy mnie coś takiego nie interesowało, filmiki z japońskimi rytuałami nudziły, ale zobaczenie czegoś takiego na własne oczy wmurowuje w podłogę.
Zwiedziliśmy w Nikko trzy kaplice, zobaczyliśmy kilka pagód, jedno mauzoleum i pomniejsze budynki z całego kompleksu. Tyle złota i pozłacanego drewna nie widziałem jeszcze nigdy. Nie jest prymitywnie ani za dużo. Każdy budynek powala ilością szczegółów, wchodzenie po bardzo stromych i długich schodach jest uciążliwe, ale i niezwykłe. Gdy nagle zza ostatniego stopnia ukazuje się okazała budowla sprzed wielu wieków pojawia się uśmiech na twarzy i rośnie podziw.
Dodatkowo wzgórza, na których mnisi i shoguni postawili te świątynie potęgują niecodzienne wrażenie ogromu i wspaniałości. Wysokie cedry przytłaczają zarazem tworząc niesamowitą atmosferę oderwania od rzeczywistości.
Gdzieś za tą bramą znajdowała się kaplica z średnich rozmiarów pomieszczeniem, w którym poza paroma posągami żołnierzy i buddy wymalowany został na suficie smok z rozdziawioną paszczą. Ciężko było stwierdzić na czym to polega, że byle jakie klaśnięcie stojąc pod paszczą smoka niosło się takim echem, aż dreszcze przechodzą.
W samym Nikko nie udało się nic zjeść. Była niedziela, w mieścinie ani żywej duszy (poza setkami małych Japończyków zwiedzających kompleks świątyń; w każdym turystycznym miejscu Japonii 99% turystów to sami Japończycy), barów czy knajpek jak na lekarstwo.
Wracając do Tokyo pojechaliśmy do Shibuyi, dzielnicy rozrywki tokijskiej młodzieży, która swój rozkwit świętuje tak naprawdę od olimpiady w 1964 roku, z nadzieją znalezienia najlepszego sushi baru w Japonii (z pomocą Lonely Planet).
Bar, do którego trafiliśmy z wyglądu nie powalał, ale sushi serwowali bardzo dobre. Za małym barem, wokół którego siedzieliśmy, zwinnie uwijało się dwóch starszych Japończyków. Na jeżdżącą taśmę wrzucali co chwilę głównie podstawowe talerzyki z sushi, których rodzajów i tak było kilka. Z krewetkami, krabami, rybą maślaną, łososiem, śledziem. Z kolei rodzajów talerzyków było chyba z 5, z cenami zaczynającymi się od 100-160 jenów (czyli 3 do 5 zł) do takich, które robili tylko na zamówienie, kosztujących po 500 jenów. Sprawę ułatwiało wiszące menu z kolorami talerzyków, cenami, obrazkami jak wygląda szama i jak to wymówić. Bardzo udane miejsce.
Płaskorzeźby psa Hachiko, którego rzeźba stoi 10 metrów obok. Hachiko przez 10 lat czekał na stacji na swojego pana
<3
OdpowiedzUsuń