Na zdjęciach powyżej widzicie część "zwyczajną" targu Tsukiji, największego targu rybnego w Tokyo. Owszem, są ryby i owoce morza, kilka knajpek, ale to głównie stoiska z warzywami, różnymi pierdołami kuchennymi i ubraniami.
Nie udało nam się zebrać na 6-7 rano, żeby dostać się na targ bocznym wejściem tylko dla sprzedawców. Z samego rana jest najwięcej świeżych produktów i najciekawsza walka kupujących i sprzedających o najlepsze ceny. Niemniej targ w godzinach przedpołudniowych i tak zrobił na nas ogromne wrażenie. Wielka hala pod ogromną wiatą i setki stoisk z seafoodem. Większość ryb, krabów i krewetek była jeszcze żywa, zaś reszty nie sposób nazwać. O tej porze Japończycy wiodą już leniwy żywot na targu co nam lepiej pozwala się przyjrzeć tej ogromnej różnorodności. Można zwariować od otaczającego cię zewsząd zapachu morza.
Po wyjściu z targu ruszyliśmy w poszukiwaniu polecanej na Time Travel knajpki prowadzonej przez sprzedawców z Tsukiji - Meshiya. Wyszliśmy z dzielnicy Tsukiji i doszliśmy do Chuo. Zrobiło się trochę bardziej europejsko, dziwnie pusto, mało japońsko. Knajpki nie znaleźliśmy, nie pomogli nawet lokalsi, ale zwiedziliśmy kawałek innego Tokyo.
I tak dotarliśmy do Ginzy, dzielnicy dość niedawno odbudowanej, dzięki czemu najbardziej podatnej na wpływy z Zachodu. Ginza stała się dzielnicą drogich zakupów i lokalizacją wielu znanych butików, od Chanel do Louis Vuitton. W ciągu dnia zamknięte ulice przeradzają się w deptaki dla zakupocholików. Co ciekawe, Ginza to nie kilka głównych ulic, ale też ciasne boczne ścieżki, w których z powodzeniem ulokowały się jeszcze droższe i mniej znane sklepy i marki. I kilkanaście Starbucksów.
Dalej ruszyliśmy w stronę Rainbow Bridge przez dzielnicę Shibaura obok stacji Tamachi. Pocięta kilkoma kanałami w bezpośrednim sąsiedztwie Zatoki Tokijskiej posiada więcej hipsterów niż inne dzielnice Tokyo, kilka kebabów i trzy budynki mieszkalne wielkości Mariottu.
A to już Ebisu Garden Place w dzielnicy Ebisu. Pojechaliśmy tam zobaczyć tokijskie Muzeum Fotografii. I było warto - bardzo interesująca wystawa zdjęć z 1968 roku, czasu ruchów studenckich i odradzania się na nowo fotografii w Japonii. Samo Garden Place (jeszcze z kilkoma muzeami, m.in. piwa) i cała dzielnica Ebisu sprawiała wrażenie baaaaaardzo europejskiej. Namacalnie widać ostatnie fascynacje Japończyków.
Kolejna szamka na naszej trasie. Polecana przez Lonely Planet jako najlepszy ramen w okolicy. I był najlepszy. Przez chwile myśleliśmy, że nasze angielskie menu jest uboższe niż japońskie, chcieliśmy więc skorzystać z tego drugiego i zamówić co się da, ale okazało się, że oba są identyczne. Zupa + jakieś grillowane mięsko + pyszne pierożki gyoza i dokładka ramenu za stawkę podobną, by najeść się we dwójkę w Warszawie. I darmowy rooibos na zimno! Kolejnego dnia udało nam się przebić jedzenie z dnia poprzedniego!
Kolejny przystanek to zachodnie Shinjuku, dzielnica określana nowym sercem Tokyo. Tak naprawdę znajduje się tu siedziba rządu i dużo biurowców. Dla turystów ciekawsze jest wschodnie Shinjuku. Warto tu przyjść tylko z jednego powodu - darmowego wstępu na wysokość 202 metrów Tokyo Metropolitan Government Building (wejście na tokijskie Skytree jest horrendalnie drogie).
Widok z północnej wieży jest oszałamiający. Tak bardzo, że zapomnieliśmy pójść do wieży południowej. Gdzieś w tle majaczy Fuji.
Krótki spacer w poszukiwaniu winogronowej Fanty, pamiątkowe zakupy w sklepach z ciuchami. Choć to tutaj Japończycy przychodzą się bawić, jest tu bowiem chyba najwięcej salonów z grami i wartych uwagi knajpek, my kierowaliśmy się dalej.
Kolejny przystanek to Harajuku, dzielnica, która stała się mekką mody młodych Japończyków. Dużo randomowych butików ze amerykańsko-skejterskim wyposażeniem, plecaki Herschela, mnóstwo Vansów i dziwnego rodzaju ubrań dla zniewieściałych nastolatków.
Ostatni przystanek na naszej trasie. Trafiliśmy tu, bo z poprzedniej knajpy najuprzejmiej na świecie (kelnerka kłaniała mi się w pas) zostaliśmy wyproszeni. I dzięki Bogu! To tutaj zostaliśmy uraczeni bardzo dobrym onigiri, ciekawie przyrządzonym ryżem, grillowanym toffu, ziemniaczkami i całkiem dobrą ciepłą sake. Żeby było mało, na kilkanaście minut przysiadł się do nas Chiński komunista, który w latach 70 ubiegłego wieku był w Europie i Warszawie. Próbował nam opowiedzieć o jakimś polskim filmie, który widział, ale ciężko go było rozszyfrować.
Generalnie przepis na sukces to chodzić tam, gdzie mają tablicę ze zdjęciami uśmiechniętych klientów i Chińskich komunistów.
Ostatnie atrakcje tego wieczoru to pan u góry z lewej, pijany do snu i jego kolega poza kadrem (będzie za to w filmie) i Japończyk na dole, który złamał lokalną konwencje i zagadał do nas. Kilka dni później oprowadzał Marcina po Tokyo. Szacunek!
Siemano man!
OdpowiedzUsuńSprawa jest prosta od jakiegoś czasu obserwuje co robisz i pomyślałem że mógłbyś być częścią mojego projektu kuratorskiego. Końcową kwestią jest wystawa, dokumentalno-osobisty projekt o Tarczynie. Każdy z fotografów a jak na razie jest ich 3, Patryk Wiśniewski, Daniel Kęska i Filip Skrońc. Każdy ma inne miasto, każdy ma swój własny koncept na miasto widmo, ty masz Tarczyn miasto sztos! Każdy niewielkie, nieznaczące ale tym bardziej ciekawe. Odpisz co myślisz o tym man, pozdro!